Wolter Dassen

Wolter Dassen was wat je noemt een allround muzikant. Hij speelde zowel in melodieuze rockbands als op bruiloften en partijen. Hij voelde zich thuis achter het slagwerk maar evengoed op de basgitaar of een accordeon. Wolter heeft o.a. gespeeld in de bands; Country, East Coast, Time, All InBand en Topaz.

Wolter was een echte entertainer. Door Casper van Vulpen Woltertje was in staat om op elk instrument een gezellig feestje te bouwen. Ik heb hem alleen nóóit horen of zien blazen…behalve dan ’n keertje op die blaaspijpjes van een vervelende blauwe stadscowboy. In ieder geval zeker niet op saxofoon, trompet of tuba. Nee… Zingen, accordeon, drums, bas, keyboard, mondharp en gitaar lagen hem het best. Elk feest zette hij totaal op zijn kop. Woltertje kon vrijwel alle smartlappen, schlagers en carnavalskrakers feilloos uit zijn hoofd vertolken en er ook nog een eigen draai aan geven. Zelfs Amsterdammers waren onder de indruk van zijn repertoirekennis. Je kon werkelijk geen Duits of Nederlands liedje bedenken of Woltertje kon het spelen en zingen. Geinige verhalen of moppen vertellen, dat kon hij ook als geen ander. Je had er wel een beetje luistergeduld voor nodig want Wolter kon lekker stotteren. De verhalen die hij vertelde na afloop van een optreden blijven altijd aanwezig in mijn dagboek van leuke herinneringen. Muziek voorzag hem ruim 30 jaar van de benodigde zakcentjes. Geld wat hij ook wel gebruikte om behoorlijk veel onzinnige uitgaven te doen zoals: Amerikaanse en Franse auto’s, boten, stacaravans en natuurlijk honderden muziek instrumenten. De muziekwinkels en autohandelaren hadden wat mij betreft, eigenlijk wel zijn begrafenis mogen sponsoren. Wolter was een goede vent met af en toe een kleine gebruiksaanwijzing. Dit had ook zeker te maken met zijn suikerziekte. Wolter kon soms vreselijk ontploffen als zijn suikerspiegel te laag of te hoog was. Ik heb hem bijvoorbeeld een keer trampoline zien springen op een peperduur colbert jasje van een feestganger omdat deze zijn jasje herhaaldelijk over de luidsprekerbox had gehangen, waardoor de luidsprekers vreselijk begonnen te fluiten. Woltertje had de beste man al enkele malen gewaarschuwd ...’wie niet horen wil moet maar voelen.’ Aldus Woltertje bij een te lage bloedsuikerspiegel. ‘Wolter moet je een stukje chocola voor je suikerspiegel?’, zei ik dan met een verontschuldigende knalrode blik richting publiek, om er zeker van te zijn dat alle aanwezige geschrokken gasten ons excuus konden horen. Enfin, na een insulinespuitje of een Mars reep was alles weer in kannen en kruiken. Wolter een broodmuzikant? …Jazeker. Bruiloften, disco’s, dancings alles deed hij vol overgave en inzet. Drummen en zingen waren zijn grootste passie en hij had een repertoire kennis van wel 'n zillioen liedjes. Met de rockband Eastcoast was Wolter enkele malen dichtbij de zogenaamde ‘eeuwige roem’ met enkele hitlijst noteringen. Als allround muzikant in de band Time, kreeg hij het zelfs voor elkaar… een oersaaie gemeente receptie om te toveren in een Limburgs carnavals feest... met de burgemeester en raadsleden voorop in de polonaise. Op het eind van zo’n receptie gingen de vrouwen straalbezopen, met doorgelopen mascara van het lachen, de pumps over de schouders en het haar in de war naar huis. Enfin…ik bedoel maar. Wolter kon elk publiek feilloos aanvoelen mits hij goed in zijn vel stak. Wolter was ook een gepassioneerd stotteraar. Als hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde kon elk verhaal een eeuwigheid duren. Hij vertelde ons een keer over de veertien daagse anti stottercursus in Amsterdam. Iemand vroeg hem nadien of de cursus had geholpen. Wolter’s reactie: ‘Ik heb n.n.n. nog n.n.n.nooooooit zo fijn g.g.g.gestotterd tijdens die twee weken.’ Ja, Wolter had een humor waar iedere stand up komediant jaloers op zou zijn. We waren ergens in de jaren negentig, in onze symfonische hardrock periode, op weg naar een optreden. Onderweg wilde de altijd hongerige Wolter ons trakteren op een patatje en een kroketje. ‘W.w.w. wachten jullie maar in de auto dan haal ik het wel even op,’ stotterde Wolter. Enfin, na slechts 1 minuut stapte Wolter morrend, met ‘n reep Mars in zijn hand, weer de auto in, zonder de aan ons beloofde patatjes en kroketjes. Woest scheurde hij de verpakking van de reep en nam een flinke hap terwijl hij de auto startte. We keken elkaar vragend aan en vroegen in koor: ‘Wolter…waar zijn die patatjes en kroketjes nou?’ Wolter antwoordde nukkig, ‘Ik k.k.k. kom daar dat c.c.c. cafetaria b.b.b. binnen. Zie ik daar twee b.b.b. bloedmooie meiden achter de t.t.t. toonbank staan. Dan denken jullie toch zeker niet dat ik op zo’n moment p.p.p. patat en k.k.k. kroketten ga bestellen met mijn spraakgebrek? Doe mij maar een Mars!’ Met de letter M had Wolter namelijk geen moeite. Op het podium stotterde hij nooit. Zingen en praten waren überhaupt geen enkel probleem míts er maar een microfoon voor zijn mond hing… dan lulde hij zelfs nog beter dan Brugman. Waarschijnlijk loopt hij op dit moment met de twaalf apostelen in de polonaise. Als de hemel bestaat weet ik zeker dat hij die ook op z’n kop zet. Het dak eraf zal wat lastiger worden. Een geweldige gozer was die Wolter Dassen. Ondanks hij er al een paar jaar niet meer is bezorgt hij mij en vele anderen… nog steeds de slappe lach. RIP Wolter... Casper.