Opkomst van de Beat muziek In Liverpool is begin jaren 60 de Merseybeat volop in ontwikkeling. Honderden bands spelen die muziek met veel succes in obscure zaaltjes. Pas met de komst van The Beatles gaat die sound de hele wereld over. In Nederland zijn er weinig radiozenders die deze muziek laten horen. Het duurt dan ook tot eind 1963 voordat de beat muziek in ons land populair begint te worden. Nederlandse groepen spelen op dat moment nog rock ’n roll muziek. Maar al snel schakelen ze over op de nieuwe sound. Eind 1964 brengt Johnny Kendall and the Heralds het nummer St. James Infirmary uit. Dat wordt een redelijk succes. Al in december 1964 wordt de eerste echte Nederbeat single in ons land uitgebracht. Het nummer It’s Gone van de groep The Motions is een hit. In razendsnel tempo wordt de ene na de andere Nederbeat groep opgericht. Ook in Hengelo verandert veel. Hier volgt het verhaal van een belangrijke club uit de jaren 60. The Cochrans Een groepje muzikanten in Hengelo realiseert zich dat de beat muziek steeds populairder

realiseert zich dat de beatmuziek steeds populairder wordt. Ze besluiten deze muziek te gaan spelen. De groep bestaat uit Hans Borchert -rhythm gitaar-, Karel Buitinga -solo gitaar-, Huub Fortgens -zanger-, en de 15-jarige drummer Grobben. De naam van de basgitarist is niet meer bekend. Ze noemen zich The Cochrans, naar Eddie Cochran, een befaamde Amerikaanse rock ’n roll artiest. Het eerste optreden is in het jongerencentrum Kreejenus aan de Langelermaatweg. Daarna worden ze gevraagd om op 23 januari 1965 in het Wapen van Hengelo aan de Deldenerstraat op te treden. De naam Easy-Beat Club wordt meegenomen van een club in Zwitserland. Na een paar avonden trekt de groep meer dan 200 man zodat ze er met de benen uithangen. Easy- Beat Club in Deters Hans en Huub besluiten om zelf een club te beginnen. Ze zoeken een zaal zoals de Cavern in Liverpool. Ze proberen eerst de fietsenstalling onder de Telgenflat, de akoestiek blijkt daar belabberd. De grote zaal achter Hotel Deters aan de Beursstraat is wel geschikt en ze komen met Toon Westerik, de uitbater van Deters, tot overeenstemming. De zaal wordt opgeluisterd met grote gestileerde kartonnen koppen van The Beatles. Die hingen eerst bij muziekwinkel Huigens aan de gevel. The Cochrans treden er een paar keer op en het succes wordt groter, dus vindt Borchert het tijd om bekendere bands te laten optreden. De band Les Copains uit Lingen (D) treedt op 13 maart als eerste op. Als een lopend vuurtje gaat door Hengelo dat in Deters beatbands optreden. In korte tijd wordt de club een trekpleister voor beat liefhebbers. De volgende optredens van dezelfde Duitse groep zijn voor een volle zaal. De vaste bezoekers van het deftige Hotel Deters vinden beat muziek barbaars en een grote schok. De tussendeuren van de zaal naar het café kunnen het geluid ook bij lange na niet dempen. Maar vanwege de grotere omzet kiest Westerik toch voor de live muziek van de Easy-Beat Club op zaterdagavond. Platen in de pauze De bands spelen over het algemeen drie kwartier en dan een kwartier pauze. Borchert wil de stilte opvullen met het draaien van grammofoonplaten. Hij vraagt daarvoor Pel Kotkamp die bij Muziekhuis Ter Horst aan de Telgen werkt. Pel neemt plaatjes mee uit de winkel en draait die in de pauzes van de optredens. In de winkel van Ter Horst doet Pel de inkoop van de populaire muziek. Op zaterdag komen de bestelde platen binnen en geregeld zit er een nieuwe opname bij van bekende groepen zoals The Beatles en The Rolling Stones. Pel houdt die nieuwe plaat even achter en verrast dan ‘s-avonds de bezoekers van de Easy-Beat met een splinternieuwe plaat die nog niet verkrijgbaar is. Herman Brood In juni 1965 wordt gefluisterd dat er een geweldige groep optreedt over de grens in Rheine. Een groepje medewerkers van de club gaat kijken. De band noemt zich The Moans. Tot verrassing van Kotkamp zit Herman Brood in deze groep. Brood en Kotkamp hebben begin jaren 60 in Zwolle op de H.B.S. bij elkaar in de klas gezeten en kennen elkaar goed. Pel loopt naar het podium en begroet Herman . Deze houdt direct zijn vinger voor de lippen om niet verder te praten. In de pauze vraagt Pel wat dat nou betekent. Herman legt uit dat ze een Engelse band voorstellen en dus geen Nederlands kunnen. The Moans spelen geweldig en de band wordt gecontracteerd voor de Easy-Beat. Daar spelen ze voor het eerst op 26 juni 1965. Ze worden zo geliefd dat ze de huisband van de club worden en er vele keren optreden. 12 uur sluitingstijd Hans Borchert komt in contact met het concertburo van Arl Klap in Den Haag die veel beat groepen uit het westen van het land vertegenwoordigt. Nu komen er steeds bekendere bands naar Hengelo. Johnny Kendall and the Heralds op 4 september en Z. Z. en de Maskers met zanger Bob Bouber  treden op 15 september op en zorgen voor nog meer bekendheid. Tijdens dit optreden wordt Bob Bouber (Z.Z.) met veel gekrakeel uit de band gezet en vanaf dat moment heet de band simpelweg De Maskers. Tot in Amsterdam, Deventer, Arnhem en Zwolle is de Easy-Beat bekend en men komt in tientallen uit vele plaatsen naar Hengelo. De vergunning loopt tot 12 uur ’s-nachts, wat betekent dat om kwart voor 12 het grote licht in de zaal aan gaat. Dan moeten die bezoekers nog terug naar hun woonplaats en de treinen rijden dan niet meer. Maar gelukkig staan op het perron in Hengelo altijd een aantal goederenwagons. Velen brengen de nacht door in die wagons en worden vroeg in de morgen gewekt door nijdige spoorwegbeambten. Ook de muziekkoepel in het Prins Bernhard plantsoen doet geregeld dienst als slaapplaats. Om die problemen te vermijden komen zo’n 20 Zwolse jongens iedere zaterdag met brommers naar Hengelo en rijden diep in de nacht de 60 km naar Zwolle weer terug. Vermakelijkheidsbelasting Het entreebedrag voor de meeste bands ligt zo rond de 2 gulden. De kaartjes moeten worden ingekocht bij de Gemeente Hengelo en zijn inclusief vermakelijkheidsbelasting. Overgebleven kaartjes kunnen weer worden ingeleverd en de belasting daarvan komt terug. Derhalve is het een sport om zoveel mogelijk kaartjes niet af te scheuren en weer in te nemen. Daarom post de overheid een controleur bij de ingang. Zo lang die daar aanwezig is, worden de kaartjes netjes afgescheurd. Maar zo gauw hij weg is worden de kaartjes in zijn geheel weer ingenomen. Maar de controleur is ook slim. Hij geeft aan dat hij tevreden is en gaat weg. Maar medewerkers van de club weten dat hij dan een rondje loopt en opeens weer terug komt. Daar wordt natuurlijk op geanticipeerd en de seintjes over zijn komst vliegen over en weer. Na dat tweede bezoek komt de man niet weer, en dat weten de medewerkers van de club! Beat oorlog Publiek komt ook van over de grens. Bij hun eerste bezoek wil een Duitse groep jongeren de boel op stelten zetten. De club kent echter een vaste groep zware plattelands bezoekers uit Losser en Glanerbrug die kalm en langzaamaan de oproerkraaiers naar buiten werken. De Duitsers blijven komen, maar houden zich in het vervolg gedeisd. Inmiddels is er in Hengelo een heuse beat oorlog ontstaan tussen de Easy-Beat en de Rootie-Tootie.  De Rootie trekt al enige jaren veel publiek met dixieland avonden en bekende Nederlandse artiesten. Omdat de Easy-Beat meer jongeren trekt, besluit de Rootie om ook beat groepen te laten optreden. Daardoor ontstaat grote concurrentie die tot broodnijd leidt. Er worden over en weer minder plezierige praatjes de wereld ingestuurd. Het Hengelose Dagblad wijdt er op 14 augustus een hele pagina aan. Disk-jockey Gerard Smit van de Rootie laat wekelijks de plaat van de week door het publiek kiezen. Vlak voor dat keuze moment roept Easy Beat medewerker Hans Kock een deel van het publiek van de Easy-Beat op om snel naar de Rootie te gaan. Ze kiezen dan voor een plaat van de band die de week erop in de Easy-Beat optreedt, waardoor die de verkiezing wint. Dat zorgt voor behoorlijk meer fans in de Easy-Beat, maar ook dat publiek van de Easy-Beat niet meer welkom is bij de Rootie. Beat Nights Tijdens de 4 daagse Hengelose kermis organiseert de club op 18 september voor het eerst een zogenaamde Beat-Night. Deze duurt maar liefst tot 1 uur ’s-nachts. Er treden 4 bands op, waaronder de favoriet van het Easy-Beat publiek, The Moans. Volgens het verslag in het Hengelose Dagblad een woest stel met een speelverbod in Gelderland. De overige hard-slaande bands (The Marquees, The Falcons en The Roosters) zorgen voor een oververhit publiek. De 700 bezoekers hebben tot gevolg dat er plasjes condenswater langs de randen van het toneel en langs de muren ontstaan. Een hoogtepunt is op 23 oktober het optreden van The Golden Earrings (met een s) met zanger Frans Krassenburg. Hun eerste single, Please Go, is dan net een top-tien hit in Nederland. Er komen veel tieners op af.  Vanwege het succes wordt op zaterdag 27 november opnieuw een Beat-Night georganiseerd. Dit keer met 8 bands en als publiekstrekker The Rattles, de meest geliefde band uit Duitsland. Er is vergunning voor een uur extra gekregen en zo duurt het festival deze keer van 7 uur ’s-avonds tot 2 uur ’s-nachts. ’s Avonds is er een kakofonie van hysterisch gillende tieners, zoals de krant de maandag erna schrijft. Het optreden van The Falcons is weer woest en ook de The Honest Men uit Enschede doen van zich spreken. Discotheek Op 3 oktober organiseert de Easy-Beat de eerste zondagmiddag disco in de grote zaal van Deters. Plaatjes draaien op een pick-up met 2 boxjes en een microfoon. Er komen 30 man op af, bijna uitverkocht, zegt Pel Kotkamp. Het wordt nog eens geprobeerd, maar de zaal is te groot en de club zoekt een alternatief. Hans Borchert gaat in gesprek met mevrouw Falkmann van het gelijknamige café aan het Burgemeester Jansenplein. Achter dit café bevindt zich een geschikt prachtig klein zaaltje, de voormalige Leeuwenbar. Het is als Cocorico-bar in gebruik als sociëteit bij een Antilliaanse club. De omzet is niet de moeite waard en mevrouw Falkmann zegt hun de huur op. Op zaterdagavond 4 december worden er voor het eerst platen gedraaid door disc-jockey Pel Kotkamp. Weer op een simpele pick-up met 2 boxen geplaatst op een kledingkast. Erachter staat Pel op een lange tafel de platen te draaien. Alleen iedere keer dat dansend publiek tegen de kast stoot, slaat de plaat krassend over. Als oplossing worden 4 stalen veren onder de draaitafel geplaatst. Het wordt daardoor een swingende pick-up, maar de grammofoonplaten slaan niet meer over. De eerste avond is het al stampvol en de inhoud van de bar-kassa is navenant. Er wordt besloten om iedere woensdagavond, zondagmiddag en zondagavond disco te houden. De club wordt geliefd en zit meestal vol. Rootie Tootie uit het VIOS Geschokt is Hengelo als op 29 december 1965 in de krant het bericht verschijnt dat The Elschot met de Rootie-Tootie het VIOS   gebouw aan de Beekstraat moet verlaten. De eigenaar van het VIOS heeft na onenigheid met Theo over het beleid hem na drie jaar uit het gebouw gezet. Tot verbazing en woede van de Rootie leiders en medewerkers blijkt dat op 1 januari al een nieuwe club in het VIOS begint. Deze club noemt zich de Trio-Club. De Rootie-Tootie zou ophouden te bestaan. Hans Borchert en Easy- Beat medewerkers vinden dit te ver gaan. Theo Elschot en Hans besluiten een vorm van samenwerking aan te gaan. Zo vallen de grootste concurrenten in elkaars armen. Maar tot een echte praktische samenwerking komt het niet. Meer liveoptredens De liveoptredens in Deters blijven uitstekend bezocht. Begin 1966 treden onder meer op: ’s-werelds bekendste meidengroep The Liverbirds uit Engeland, The Bintangs uit Beverwijk, The Mozarts uit Zwolle en voor de tweede keer The Honest Men uit Enschede. Het hoogtepunt van de Easy-Beat Club is op 12 februari 1966 het optreden van de zeer bekende Engelse band The Pretty Things. Ze staan onder meer bekend om hun lange haren, de langste van alle beat groepen, en om hun rauwe harde muziek. In het voorprogramma treden The Falcons op. De zaal is helaas half gevuld door barre weersomstandigheden. Mogelijk speelt ook de entree van 7 gulden 50 een rol. De fans van The Pretty Things moeten lang wachten op hun idolen. De band komt uiteindelijk pas rond 11 uur. De meeste bandleden blijken dan nogal beneveld. Toch genieten de fans van hun wilde muziek. Logo Het logo van de club, een gestileerde kop van een beat-figuur met lang haar, prijkt elke vrijdag op de voorpagina van het Hengelose Dagblad met de aankondiging van de band die zaterdags komt spelen. Zo ook voor het optreden van The Honest Men  op zaterdag 19 februari. Het is dan carnaval en de advertentie nodigt iedereen uit om gekostumeerd te komen. Het wordt een gezellige avond met veel carnavalsvierders. Donderdag 10 maart is feest in heel Nederland. Prinses Beatrix trouwt met Claus. De Easy-Beat viert dat met een sensationeel feestprogramma. Vanaf 3 uur ’s-middags tot 12 uur ’s-nachts treden vier bands in de club op. The Moans, Just We, The New Sound Corporation en The Mozarts. Ze worden begeleid door het nieuwe dansballet van de club, de Sexy ’66. Het dansen heet Shindig Dancing naar het Amerikaanse muziekprogramma Shindig dat op de t.v. te zien is. Een primeur voor Nederland. Hugg Op 5 mei zijn The Moans weer terug in de club. In de pauze gaan de bandleden even wat eten. Herman Brood blijft achter bij de instrumenten en raakt in gesprek met een paar medewerkers van de club. Herman begint over zijn liefde voor de muziek van Georgie Fame en van Booker T. and The M.G.’s, Jazzy Rhythm and Blues muziek die op dat moment nog nauwelijks bekend is. Hij speelt een stukje van het nummer Green Onions en het groepje raakt geïnteresseerd. Brood vraagt of ze even willen opletten en gaat zelf wat eten. De medewerkers kunnen het niet laten om de instrumenten van The Moans ter hand te nemen. Daarvan worden foto’s gemaakt door Gerri Kotkamp, de vaste fotografe van de club. Hans Kock, die zich Booker T. Kock noemt heeft de basgitaar gepakt, Fred Nagengast op drums noemt zich Shotgun Freddy, Jacky Crama als vocalist noemt zich Little Muddy. Willem Bodewes neemt de solo gitaar als Big Bill en Wim Kotkamp, die al Pel heet neemt plaats achter het orgel van Herman Brood. Geen van allen is muzikant. Bij Muziekhuis Ter Horst wordt een oningevulde platenhoes gevonden. Daarop wordt de naam aangebracht die voor de band is bedacht: R + B Group HUGG. Op de  hoes staan als titels Hugg Blues en Rhythm Killer. De volgende dag wordt de hoes in de etalage van de platenwinkel gelegd. Ter Horst wordt daarna regelmatig gevraagd door platenkopers wanneer die plaat nou eindelijk eens wordt uitgebracht. Het weekend daarop wordt in de club reclame voor de plaat gemaakt en roept Pel om dat de band  Hugg zondagmorgen voor een optreden vertrekt naar Appelscha. Fans die in de bus mee willen moeten zich verzamelen achter de disco van de Easy-Beat. Helaas blijkt de band vlak voor vertrek opgeheven! Hoe gaat het verder? Vele landelijk bekende bands hebben nog in de Easy-Beat Club opgetreden. Zoals Les Baroques, The Motions, Rob Hoeke’s Rhythm and Blues Group, De Maskers, The Outsiders met zanger Wally Tax met de langste haren van Nederland. De dan nog nauwelijks bekende bluesband Cuby and the Blizzard treedt op 4 juni op. Dan moet Hans Borchert in militaire dienst. Er zijn nog een paar live optredens met The Golden Earrings op 18 juni als allerlaatste. De dag er na is er nog disco in het Falkmann zaaltje. Daarna houdt de club simpelweg op te bestaan. Na de zomervakantie begint The Cavern Club in Hotel Deters met disco van Pel. De zaal blijkt echter te groot en de club verhuist naar café De Oude Molen aan de Oude Molenweg. In september begint Herbert Spier met The Koala Beat Club in Deters. Met live bands en disco met de disc-jockey’s, Pel Kotkamp en Gertie Morsman. Gertie wordt later bekend met de Hengelose band FAGHM. Theo Elschot begint in 1967 met disco in zaal Irene in Enschede en vraagt Pel om de platen te draaien. Het tijdperk van band optredens loopt af en de opkomst van discotheken begint. Foto’s: Gerri Kotkamp Home