Het   was   1968   en   Jimi   Hendrix   zou   naar   de   Jaarbeurs   in   Utrecht   komen.    Daar   wilde   ik   dolgraag   heen.   Nog erg   jong   maar   ik   mocht   meerijden   met   Bennie   Jolink,   die   net   een   oude   afgedankte   ziekenauto   (citroën)   had gekocht.   En   wel   in   Frankrijk   naar   zijn   zeggen.    De   drie   broertjes   CarlierJoost,   (van   de   popfestivals   in   Lochem) Paulus   en   Laurens   waar   ik   destijds   veel   mee   omging   waren   ook   van   de   partij.   Mijn   ouders   keken   eerst   erg bedenkelijk maar omdat Bennie, die vijf jaar ouder was zou rijden hadden ze er wel vertrouwen in. Ha ha... Mijn   ouders   waren   veel   aparte   vogels   gewend.   In   de   weekends   kwam   altijd   van   alles   in   onze   tuin   om   te jammen   met   mijn   broer   die   toen   als   bassist   bij   een   bekend   bandje speelde.   En   Bennie   leek   ze   serieus   genoeg.    Aan   het   van   de   middag stond    ik    netjes    voor    het    huis    te    wachten    en    het    strijkijzer    van Bennie reed precies op tijd voor. Uitgezwaaid    door    mijn    ouders    ging    het    richting    snelweg.    We hadden   er   zin   in.   Er   was   in   die   tijd   nog   niet   veel   te   beleven   op   de weg.   Vrij   rustig.   Maar   wij   werden   en   beetje   baldadig   en   hadden veel   lol.   Het   ging   snel   op   de   linkerbaan   en   om   wat   meer   tempo   te krijgen    werd    het    nog    intacte    knipperlicht    boven    op    de    auto    in werking   gezet   en   zo   nu   en   dan   joelde   de   sirene   erbij   zodat   alles   en iedereen   aan   de   kant   vloog   en   ons   voorbij   liet   gaan.    Laurens   had   een   trompet   meegenomen   en   het   raam opengedraaid.   De   trompet   schalde   mee   en   in   de   auto   kwamen   we   niet   meer   bij   van   het   lachen.   De   tranen biggelden daarbij over mijn wangen. Ik   weet   niet   meer   waar   we   ons   precies   bevonden,   dacht   voorbij   Deventer   en   ja   hoor....   politie...volgens   mij in   een   nog   snellere   bolide   dan   wij   hadden   en   we   gingen   aan   de   kant.   Na   een   flinke   preek   en   dikke bekeuring   mochten   we   toch   weer   verder   gelukkig.   Maar   ja,   op   een   bekeuring   zaten   we   natuurlijk   niet   te wachten. Geld was juist hetgeen waar we gebrek aan hadden in die tijd. Dus we maakten ons zorgen. In   de   Margriethal   was   het   groot,   druk   en   koud   kan   ik   me   herinneren.   En   maar   wachten   op   die   Jimi....   Er kwam   van   alles   voorbij   behalve   Jimi   Hendrix.   Een   leeg   hoofdpodium   en   veel   geruchten.   Van   het   vliegtuig dat   vertraging   zou    hebben   tot   ...   maar   hij   komt   nog.   Tot   we   op   de   hoogte   werden   gesteld   van   het   feit   dat de   virtuoos   niet   kwam.    Gedesillusioneerd   en   een   stuk   rustiger   gingen   we   huiswaarts   waar   ik   weer   netjes afgeleverd werd.   Maar die bekeuring bleef wringen. Nu   zat   ik   in   Lochem   ook   nog   bij   een   soort   theatergroepje   met   het   hele   spul.   Ook   veel   lol   natuurlijk   en   kort na   het   Utrechtavontuur   kwam   er   een   aanbod   of   we   op   wilden   treden   bij   de   politieschool   in   Apeldoorn.We hadden   een   stuk   ingestudeerd   wat   de   industriële   revolutie   voor   moest   stellen.   Machines   uitbeelden   en zoiets. En   daar   gingen   we   weer.   Met   Bennie   als   chauffeur.    Eenmaal   daar   zaten   alle   toekomstige   agenten   netjes klaar   en   wij   voerden   de   act   op.   Toen   we   daarmee   klaar   waren   trad   Joost   naar   voren.   Hij   droeg   vaak   een zwarte   hoed.   Die   had   hij   ondersteboven   vast.   Hij   vertelde   met   een   stalen   gezicht   dat   we   onderweg   naar   de politieschool   autopanne   hadden   gehad   en   dat   geintje   flink   wat   geld   kostte.   Of   hij   met   zijn   hoed   rond   mocht gaan voor donatie. Nou, dat mocht en zo kwam de bekeuring betaald.... door de agenten zelf dus. We   wisten   niet   waar   we   ons   moesten   laten   van   het   lachen.   Het   mocht   natuurlijk   niet   uitkomen   waar   het geld werkelijk naartoe ging.   Dat deed je gewoon in de sixties. Voor het gevoel kon toen alles. Maria van Essen. In die tijd Annemarie Aman, wonende in Goor.

Maria van Essen met vriendin in de 60's

Home

info@poparchieftwente.nl