The Buffoons is zonder twijfel de meest succesvolle Enschedese band met eind jaren 60 en begin jaren 70 elf noteringen in de nationale hitparade. Vanaf begin 1966 schaafden The Buffoons anderhalf jaar lang zorgvuldig aan hun nieuwe sound. De ruige rock and roll maakte plaats voor de beschaafde close harmony, The Rolling Stones voor The Beach Boys, Satisfaction voor Good vibrations. Op zaterdag 30 september 1967 werd in Modern aan de Parkweg het eerste exemplaar de single met de dubbele A-kant  Tomorrow is another day en My world fell down  gelanceerd. Met de zang van Hilco ter Heide, Ely van Tongeren, Maarten Assink, Gerard van Tongeren en Bob Luiten. Alleen Bennie de Groot zong niet mee op de plaat.  Lovende kritieken kregen The Buffoons: internationale klasse, het beste dat ooit in Nederland op de plaat is gezet, kopten de kranten. Het succes van The Buffoons is niet alleen aan de sound van de band te danken, maar ook aan de voortvarende manier waarop manager Gerard Grotenhuis The Buffoons op de markt zette. Grotenhuis werd daarbij gesteund door bandlid Gerard van Tongeren. Van Tongeren leverde niet alleen zijn vocale bijdrage aan de band, maar ook zijn aandeel in het management. Je zou zijn rol kunnen vergelijken met die van wegkapitein in een wielerploeg of van het verlengstuk van de coach in het veld. Totdat hij op zijn 23 ste beroepsmuzikant werd had Gerard de volledige opleiding voor bakker gedaan inclusief middenstandsdiploma. En ook is hij een tijdje colporteur geweest. Mogelijkheden genoeg om zijn zakelijk instinct te ontwikkelen. Hij heeft er in zijn carrière als beroepsmuzikant regelmatig profijt van gehad.
Gerard van Tongeren van The Buffoons: zanger met zakelijk instinct Geboren: 2 maart 1939 in Enschede Beroep: Pensionado Maatschappelijke carrière: Ik deed aanvankelijk de koksopleiding aan de ambachtschool. Na 2 jaar ben ik overgestapt naar de bakkersopleiding en bij bakker Goverts aan de Lipperkerkstraat gaan werken. Nu is Haarman Installatie daar gevestigd. Goverts was een klant van mijn vader. Op de avondopleiding van de ambachtschool heb ik alle benodigde diploma's brood en banket gehaald. Ik heb daarna nog een aantal jaren bij bakker De Jong aan de Kuipersdijk en bij de Concurrent aan de Wilheminastraat gewerkt. Van mijn 18de tot mijn 23ste was ik ook nog colporteur bij de firma Hoogglans en werkte ook nog in de expeditie bij Vredestein. Al die jaren speelde muziek echter al een belangrijke rol in mijn leven. Ik was 23 jaar oud toen ik van mijn grote hobby muziek maken mijn beroep ging maken. Gezin: Mijn vader Gerrit van Tongeren was vertegenwoordiger in zoetwaren, mijn moeder Harmpje Bredewolwas huisvrouw. Ik heb drie oudere zussen en een jongere broer, Eilert (Ely). Opvoeding: Ik kom uit een christelijk gezin. Ik ben goed maar streng opgevoed. Straat/buurt: We woonden in een prachtig herenhuis aan de Janninksweg tegenover de radiozaak van Richter. Aan het eind van de Tweede Wereloorlog werd het huis getroffen door een brandbom en totaal verwoest. We huurden, totaal berooid, eerst een huis aan de Gerststraat en later aan de Estrikstraat. Ik weet nog goed dat mijn vader van klanten en buren de eerste spulletjes voor het huishouden kreeg. Basisschool: De christelijk lagere school aan het Elshofplein. Nu de gereformeerde basisschool De Fontein. Voortgezet onderwijs: Een jaar ULO, twee jaar ambachtschool en twee jaar ambachtavondschool. Tot mijn 23 ste heb ik verschillende baantjes gehad, vanaf mijn 23ste was ik beroepsmuzikant. Een makkelijke keuze wanneer je van je hobby je beroep kunt maken. En je bovendien geen 40 gulden per week, maar 50 gulden op een avond kunt verdienen. Maatschappelijke carrière:  Bij ons thuis werd veel gemusiceerd. Dat begon toen mijn zuster verkering kreeg met Sytze Drost. Sytze kon prachtig citer spelen. Dat inspireerde mijn zus zo dat ze zich zelf een akoestische gitaar aanschafte. Van mijn zus leerde ik op haar gitaar de eerste akkoorden. Ook gingen mijn broer Ely en ik er al gauw bij zingen. Onze stemmen pasten goed bij elkaar. We kochten zelf een gitaar en ukelele. Repeteren deden we op het toilet vanwege de goede akoestiek. Op ons repertoire stonden in het begin liedjes van de Spelbrekers en de Everly Brothers. We traden op bij feestjes en verjaardagen. Ons eerste grote optreden was op het jaarfeest van de korfbalvereniging WIK in het toenmalige CJV-gebouw aan de H.B Blijdensteinlaan. Ely was toen 10 jaar, ik 14 jaar. We traden op onder de naam de Tongo's en we speelden de zaal plat. We deden later ook mee aan regionale talentenjachten en wonnen vaak de eerste prijs. Tijdens een van die optredens werden we aangesproken door Fedde de Graaf. Hij vroeg ons of we bij hem in het BB cabaret wilde komen spelen. Natuurlijk stemden we daarmee in. Nu
Gerard van Tongeren Muzikant
konden we in zalen door heel Nederland spelen. Met Geert Dokter, Gerard Kamphuis en Harry Zwiers richtten we de "Dutch Rocky Skiffle Group' op. Skiffle was dankzij Lonnie Donnegan in die jaren een bijzonder populaire muziekstijl. In het BB cabaret werden korte sketchjes gespeeld, er was ballet, een kunstfluiter en een tapdanceact. Het muzikale gedeelte werd verzorgd door de Tongo's en de Skiffle Group. Van die groep maakten Harrie Wiegerink en Dick van Eck ook nog deel uit. Op een van de talentenjachten ontmoetten we Hilco ter Heide en Freddy Stuivenberg die daar optraden als de Hilfred Brothers. We besloten een nieuwe band op te richten. De muziekstijl die we zouden gaan spelen werd voor een belangrijk deel bepaald door The Twentina's. Ely en ik hoorden deze Indoband spelen in restaurant Het Volkspark, nu de Jaargetijden. We waren onder de indruk van de klanken die Chris van Helden en de andere jongens uit hun elektrische gitaren toverden. Ze speelden veel Amerikaande tophits die in die tijd op Radio Luxemburg te horen waren. We moeten ook zo'n band oprichten en elektrische gitaren en versterkers aanschaffen, zei ik. Met Gerard Tieke als drummer richtten Hilco, Freddy, Ely en ik The White Rockets op. Later kwamen Bob Luiten (basgitaar) en drummer Hennie Lubben in plaats van Gerard Tieke de band versterken. Al snel speelden we voor uitverkochte zalen in de Euregio. Engels en Reinders in Enschede, Timmer in Nordhorn en Paulushaus in Rheine. In de zomer van 1962 werd in het Volkspark de tentoonstelling 3 x A georganiseerd. Een onderdeel van het avondprogramma 's bestond uit amusement waar onder andere Gert Timmerman, de Mounties, Willeke en Willy Alberti en de Tiroler Holzacker Bub'n optraden. De presentatie was in handen van Mies Bouwman. En er was een talentenjacht die wij als The White Rockets wonnen. Dat leverde ons eerste platencontract bij Bovema op. De Pindakaastwist/Wilhelm Telltwist werd een plaatselijk succes. Popmuziek: Eind 1965 brachten The Beach Boys een nieuwe single uit: Barbara Ann. Dat nummer betekende een omslag in de keuze van ons genre muziek. We ontdekten dat Ely een fantastische kopstem had. We speelden Barbara Ann feilloos na, vijfstemmig. Er kwam daardoor nog meer accent op onze vocale harmonieën te liggen. Gerard Grotenhuis, de baas van dancing Modern, hoorde ons spelen en was meteen diep onder de indruk van onze vocale harmonieën.  We kregen een maandcontract aangeboden en werden beroepsmuzikant. Bij de eerste kennismaking is onze naam ook veranderd in Buffoons. Het werd een enorm succes. Maar Gerard Grotenhuis wilde meer. Hij wilde ons landelijk populair maken, dacht dat hij de nieuwe Beatles of Beach Boys had ontdekt. Hij was zo overtuigd van onze close harmony dat hij een gesprek met manager Brian Epstein van de Beatles arrangeerde. Brian stuurde Collin Johnson, zijn boekingsmanager, naar Enschede. Die haalde ons direct naar Engeland. Gerard Grotenhuis zocht bovendien contact met platenmaatschappij Bovema. Daar regelde hij een contract. Er werd een succesvolle Engelse producer en technicus aangetrokken om onze eerste single te produceren. Tomorrow is another day/My world fell down werd in de zomer van 1967 enthousiast ontvangen. Met deze twee nummers van The Ivy League hadden we direct een hit te pakken. Zelfs The Beach Boys die voor een concert in Nederland waren kwamen naar ons luisteren. Ze vonden onze uitvoering van Good Vibrations geweldig. In 1969 hielden John Lennon en Yoko Ono een 'bedpeace' in het Hilton hotel in Amsterdam. John Lennon bekeek samen met Yoko een tv- programma met opnamen die een paar dagen eerder in Eefde waren gemaakt. Hij was onder de indruk. Hans Boskamp, een van de grote jongens van EMI Nederland die op dat moment bij John en Yoko op bezoek was ving dat signaal op. Boskamp zei John dat hij ons goed kende en wel een bezoek kon regelen. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag, op zondagmiddag, zijn we vriendelijk in het Hilton ontvangen. We hebben wat met elkaar gesproken en natuurlijk muziek gemaakt. We zongen a capella het stuk van de gieren uit Junglebook, vijfstemmig. John had een Philips bandrecordertje bij de hand en nam het op. Verder zongen we nog wat andere nummers die hij ook meeneuriede. Hij beloofde ons in de toekomst wat samen te doen. Dat is er helaas niet van gekomen. De tweede single, It's the end, met producer Klaas Leijen en arrangeur Wim Jongbloed werd een nog groter succes. We kwamen zelfs op nummer 3 van de Nederlandse Top 40. Daarna scoorden we in 1968 en 1969 nog hits met Sister Theresa, Lovely Loretta, Goodye my love en Catharina baby. In 1973 en 1974 hadden we een tweede succesvolle hitperiode met My girl Donna, Arizona, Let it be me en To know you is to love you. In december 1978 kwam een einde aan The Buffoons. Hilco kapte ermee, hij werd leraar Engels. Vanaf januari 1979 was ik beroepsmuzikant af. Om aan de kost te komen heb ik verschillende baantjes gehad, van koster in de Hervormde kerk in Tubbergen tot autoverkoper bij de regionale Opeldealer. Bands: The White Rockets, The Buffoons, Feeling, Albatros en The (New) Buffoons.  Beatles of Rolling Stones? Beatles. Ik heb veel bewondering voor Paul McCartney en John Lennon. Vooral voor hun composities. Lezen: Twentsche Courant Tubantia en verschillende tijdschriften. Geen boeken. Hobby's: Koken (actief) en sport (passief, alleen kijken). Bewondering voor…..: Als het om muziek gaat vooral The Beatles, The Eagles en The Beach Boys.  Spijt?: Nooit. Het is alleen spijtig dat wij als Buffoons weinig hebben verdiend aan onze 11 Top 40 hits.